برای این راه نقطه تمام، معنا ندارد. بن بست واژه ای گمشده است. رفاقت با خدا و کلام زیبای خدا گوارای وجود همه ی آن هایی که جانشان را در مسیر پر تلاطم زندگی به قرآن می سپارند.
۱-هر که قرآن، او را انیس است خداوند او را جلیس است
۲-قرآن به سر بگیر و بگو… سلام عشق
۳-دل که بسپاری بهار اندر بهار می بینی و بس
دلت می گیرد، خسته می شوی، به هر راه که میزنی به بی راهه می رسی، بن بست می شود تمام راه های پیش رویت. دل ات دل دل هایش زیاد می شود، آشوب می شوی، طوفان دلت غوغا به پا می کند. دست دلت می لرزد. بی قرار کمی قرار می شوی. گوش هایت از شنیدن حرف های نصیحت گونه پر شده است. دلت حرف تازه می خواهد. حرفی از جنس همان قرار که بیاید و بنشیند روی دلتنگی های بغض آلوده ات که برایش پناهی پیدا نمی کنی. خودت را می سپاری به راه. می دانی بی راهه است شاید هم پایانش بن بست اما می روی، می روی تا شاید…
راه تو را تا آسمان، آسمانی می کند. راه تو را تا عرش، عزت می بخشد. پناه می بری به امن ترین مامن. به کلام حق. به حق مطلق. به قرآن و به آیه های زیبایش. دلت را می سپاری به “حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ” تا ترس از بی راهه تا ترس از بن بست در تو فرو ریزد.
و این تازه ابتدای راه است. چه راهی پیدا کرده ای نَه بهتر است بگویم چه شاه راهی است این راه. راهی که ابتدایش خدا است و انتهایش هم خدا. می خواهی از اندوه دل رها کنی خود را . می خواهی پرواز کنی باید سبک شوی پس پناهت می شود ذکر “لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِین” و چه حالی دارد وعده های حق و ناب خدا در پس این آیه، حضرت یونس در اثر تمسک به این ذکر از اندوه نجات می یابد و همین گونه مومنین با تکرار بر این کلام حق، رهایی می یابند. دل دل، دل ات کم می شود. بیشتر که بخوانی کمتر هم می شود.
چشم هایت را می بندی. چه دوستی، بهتر بگویم چه رفیق همراهی. همیشه با توست. کنار تو. با خودت خلوت می کنی. واژه های کلام حق دور سرت حلقه زده اند. انگار در آغوش گرفته اند تو را. چشم هایت را باز می کنی. هنوز کمی نگرانی. این را می شود از دو دوی چشم هایت فهمید. رفیق ات فکر اینجا را هم کرده است وقتی می گوید “افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد” بخوان و بخوان. آنقدر بخوان که آتش نگرانی هایت که وجودت را نشانه رفته بود خاموش شود. باز خودت را بسپار به همین واژه ها. تازه ابتدای راه هستی.
به شکرانه ی این همه شگفتی در کلام حق بگو “ماشاءالله لا قوه الا بالله”.
و خوب که بنگریم تلاوت قرآن این کلام زیبای حق، چونان نسیمی است که با وزش آن روح نوازش می شود و جان، جانی دوباره می یابد. در پناه انس با قرآن راه پیدا می شود راهی که بهار آن خزانی ندارد. هرچه است امید است و زندگی.
دوای دردهای دل بی قرار است نوای قرآن، بی قراری هایی که در مدار خواندن آیه های زیبای حق قرار خواهد گرفت. دل را به دست قرآن که بسپاریم سامان خواهد یافت همه ی بی سامانی ها. راه روشن می شود و هموار… فقط کافی است که یک بسم الله جانانه بگوییم.
برای این راه نقطه تمام، معنا ندارد. بن بست واژه ای گمشده است. رفاقت با خدا و کلام زیبای خدا گوارای وجود همه ی آن هایی که جانشان را در مسیر پر تلاطم زندگی به قرآن می سپارند.
